"Welterusten straks. En val niet weer uit je bed!" grapt M. bij het afscheid nemen. Het is tijd om in de koffer te kruipen. Nou ja, kruipen... het is bijna een project op zich, met behulp van de faciliteiten die een hoog-/laagbed zoal biedt. Eerst in zithouding op een vlak bed en halverwege het 'project' het hoofdeind omhoog, 's nachts noodzakelijk. Maar dan hapert de elektrische bediening weer. Dit gebeurt de laatste weken vaker. Tot nu toe kreeg ik de boel weer aan de praat na een paar pogingen om de (voor mij lastige) knoppen in te drukken. Dan denk je, het zal wel aan mij liggen, of ik verbeeld het me maar. Dan vergeet je naderhand dat je beter de uitlener van het bed kunt inschakelen...
Maar nu gebeurt er nul komme niks. Ik roep de hulp van Man maar in, die toevallig binnen gehoorsafstand is. "Daar moet iemand voor komen, ja," constateert hij nuchter en verdwijnt naar zijn eigen afdeling. Tja, daar is mijn probleem niet mee verholpen. Plat liggen verergert de nachtelijke hoestbuien. Bovendien kan ik alleen maar omdraaien en uit bed komen met een verhoogd hoofdeind. Misschien een extra kussen? Met behulp van de butlerbel haal ik Man er weer bij en vraag hem een extra hoofdkussen van boven te halen. Stom - terwijl hij de trap op gaat, herinner ik me dat ik boven een matrasverhoger heb, handig op vakantie.
Maar laat maar. Ben al lastig genoeg.
Buitenbeentje
Als midden in de nacht mijn omdraaimoment aanbreekt, heb ik hoofd-, nek- en rugpijn van de toch niet al te comfortabele houding. Het extra kussen zweeft half naast de matras en ik lig behoorlijk horizontaal. Ik zal me zoals altijd optrekken aan de papegaai om me te kunnen omdraaien, maar ... tot mijn schrik blijft mijn lichaam liggen waar het ligt! Oeps, zonder verhoogd hoofdeind kom ik dus écht niet overeind. Wat nu? Zo ongemakkelijk blijven liggen of toch proberen om te draaien? Ik kies voor het laatste.
Na veel wroeten met handen en voeten lukt het om op mijn rechterzij te rollen, op het randje van het bed. Waardoor op een of andere manier mijn linkerbeen buitenboord valt en slap naast het bed blijft bungelen. Ik krijg er geen beweging in en dat is best even eng. Met de handen lukt het evenmin het been, dat zwaar aan mijn arme onderrug trekt, terug onder de dekens te krijgen. Help! Is deze onmacht mijn voorland? Ik kan me toch niet uit bed laten zakken op de grond? Ik kan geen kant op! Butlerbel gebruiken? Kan ik niet eens bij...
Waar ik wel bij kan - aha! - is de elektrische bedbediening. Stel dat die het nu toevallig weer wel doet, net als de vorige keren? En ja, hoor, tot mijn opluchting rijst het hoofdeind omhoog. Pheeew! Het been krijg ik helaas nog steeds niet binnenboord maar nu kan ik me wel veilig oprichten en met één wentelende beweging op de rand van het bed komen zitten, bij mijn been. En van daaruit begin ik gewoon opnieuw aan mijn naar-bedrituelen.
In de ochtend laat ik het hoofdeind toch maar omhoog staan ook al zal dat 's avonds vervelend zijn. Meteen Vegro maar (laten) bellen.
Het scheelde maar een haar, maar ik heb me toch maar mooi aan M. haar vermaning gehouden.
